O despilfarro do Gaiás

 

A primeira impresión que recibimos como visitantes foi que, o aparcamento exterior ao que se chega pola avenida de Manuel Fraga, estaba un tanto descoidado.  Non había ningún autobús de visitantes e escasos vehículos particulares, polo que  case nos convertimos nos únicas persoas camiñando  pola imensa e inacabada obra. E empezou a  visita guiada  na que nos ilustraron dos detalles deste megaproxecto.

 

Así comprobamos o intrincado dunha arquitectura que encareceu este proxecto e vimos cantidade de lugares valeiros, nos que se atopaban  uns cantos libros e a imensidade das salas brancas que mais ben parecían salas de baile con moita luz exterior.

 

E así  fíxémonos  a idea de que, este conglomerado de locais, carecía dun  obxectivo concreto; e que as dúas torres que teñen forma de botella foran colocadas alí a petición dun señor para poder contentalo, pois non pertencían ao proxecto inicial, e había que darlle a satifacción de ter algo colocado no monte Gaiás para gloria do seu caprichio.

 

Con todo o visto, e feitas as fotos pertinentes,  fumos chegando á conclusión de que o complexo ideado no goberno Fraga era un disparate arquitectónico que carecía dun fin concreto e que significaba un despilfarro económico de grandes dimensións.  E claro,  axiña aparecen as comparacións con  edificacións que se fixeron noutros lugares como en Valencia e  Bilbao. En fin,  cansos da camiñata, e de ver locais valeiros,  co sol pegando forte, no xantar posterior e no intercambio de opinións concluímos, que moitos gobernantes pensan que pasarán á eternidade porque no seu mandato se abordan obras faraónicas que supostamente teñen a calificación de artísticas. Cuestión  que nos leva a pensar no delirio de grandeza que  alcanzan cando se consideran gobernantes absolutos  que  disponen dos cartos dos públicos á lixeira.

 

Por eso, agora que estamos en tempo de vacas flacas; agora que non decartamos ser intervidos; agora que reflexionamos seriamente,  pensamos nas megalomanías dalgúns políticos; pensamos nos diparates que se cometen por practicar un provincialismo localista ou  por termos todos un certo delirio de grandeza. Exemplos hai  en Galiza. Pensemos nos  tres aeroportos  abertos e medio valeiros, cando con un  central  chegaba.  E esto lévame a pensar nun emigrante retornado que, despois de pasalas estreitas moitos anos en terra extraxeira,  gasta todos os aforros en pechar a leiriña con un muro moi esaxerado e  malvive   pouco menos que  nun pendello. Ten deliros de grandeza e quere aparentar. Por eso   lembro a unha veciña moi aguda de lingua que dicía:  non temos para pan e gastamos os cartos en estampas.

 

Hoxe, hai quen pensa que ter un país culto significa facer megaedificios  sumamente caros para o erario público. Craso erro, pois un país culto, adquire tal rango cando os cidadáns son cultos, e non por facer obras que nunca se rematan  e que  existen sin función espécifica e  agora valen para facer concertos onde campa o decibelio festivo como modelo cultural. As obras no monte Gaias pasarán á historia de Galiza como o relato dun conto inacabado que nos sairá moi caro a todos os galegos. E que pode calificarse como o despilfarro do Gaias.