Os dogmas na política

Cada cousa no seu sitio diciame un vello amigo. Outro comentaba que, mesturar as cuestións divinas cos asuntos humanos é unha verdadeira tolemia, pois desa mezcolanza soamente sae a intransixencia e o sectarismo. E como exemplo do que non debe ser, é o que está a acontecer en Oriente medio entre os israelitas e palestinos. Uns amparánse en mandatos divinos pra anexioanr terras e outros sofrindo as calamidades da guerra.

Por Manuel H. Iglesias | Ourense | 08/01/2020

Algo deso esta a acontecer na política dentro deste noso Estado cando son continuas  as  verbas excluíntes para demonizar ós que entenden dunha maneira distinta  o que é ser español.
E pra elo uns empregan medias verdades dicindo que somos a nación máis antiga de Europa;  e que no haber temos máis de cincocentos anos de existencia, cando todos saben que, na época dos reis chamados católicos, o concepto de nación non existía. E sí o de reinos.

Un home con bandeira e camiseta independentista na manifestación a prol da unidade de España de Barcelona / Miguel Núñez Un independentista na manifestación unionista en Barcelona trala declaración de independencia de Cataluña proclamada no Parlament o 27 de outubro de 2017 / Miguel Núñez

Lembro que no libro de Castelao Sempre en  Galiza o ilustre rianxeiro falaba dunha federación de pobos ibéricos, claro, incluíndo a Portugal. Supoño que se hoxe se defendera iso tamén sería tratado como un insulto para moitos.

O certo é que  esa maneira de entender o que é ser español e poñelo fronte ós que primeiro nos consideramos  galegos ou doutros lugares  e despois españois é unha maneira de afirmar que non somos bos  españois, pois non entramos na dinámica nin nos parámetros dos que se enchen a boca falando desa España que añora un imperio e un réxime centralista  que non existe.

Mais,  no fondo desta verborrea tan española e excluínte,  que se agocha? Pois detras desa verborrea está o centralismo economico que, en moitos casos impide, o desenvolvemento  deso que chaman a periferia. Un xornal hai uns días afirmaba que en  Madrid, teñen o domicilio fiscal moitas grandes empresas que operan nos distintos territorios do Estado, e por iso, esa comunidade  recada un volume de cartos moi superior o que  lle correspondería polo número de poboación que ten.

Ou sexa: pra entendernos,  as empresas operan en zonas  distintas a Madrid  pero teñem o domicilio fiscal e  cotizan na capital do reino. Logo dinos que somos unha terra subsidiada.
Triste discurso que emprega a dereita cando pretende monopolizar o concepto de España e so vé inimigos naqueles  que reclaman unha organización territorial con maís competencias que distribuan a riqueza dunha maneira máis equitativa. E pra iso din que os nacionalismos da periferia son malos excluíntes. E pregunto: e o nacionalismo español que é?

Os dogmas na política son malos de por si, pois funcionan como  cuetións de fe  que seméllanse  a dogmas   relixiosos e polo tanto inmutabeis. E iso xa non é política.  A dereita sempre tivo patente de corso para aprópiase do concepto de España. E os seus membros actuan   como se só foran eles os donos do Estado. Deste xeito calquera discrepancia resulta se mala.  E todo iso fanno sen dar ningunha alternativa ós problemas políticos e territoriais. De pena.