A xuíza e o xusticieiro

Por equelas datas  xa andaba a predicar un xusticieiro con verborrea incendiaria que acabou levando ós tribunais, sen probas,  a moitos dos que formaron aquela corporación.  Estas cuestións axudadas por un medio de difusión do  que é propietario  tal persoeiro, crearon un ambiente que desprestixiou á institución e o goberno do concello. E dende aquela, instaurouse a idea de que, nesa casa de todos, todo  funcionaba moi mal e  os que gobernaban   pouco menos que  son uns desalmados.

 

Logo, iste persoeiro,  durante catro anos, boicoteou ó alcalde de turno impedindo facer uns presupostos e, seguindo coa  verborrea incendiaria  non deixou títere con cabeza sen criticas e menosprezos que sempre rozaban  o insulto. Posteriormente, sendo o cabeza de lista da terceira forza política, por esas cuestión de que, o segundo grupo,  precisaba os votos pra salvar a cadeira de mando provincial, esquecéndo  promesas electorais,   accedeu á alcaldía.  E agora, na poltrona,  presentou balance do seu primeiro ano de mandato. E segundo dixo:  puxo en marcha un concello totalmente paralizado,  atribuíndose a nota dun nove sobre un dez.  O demais xa se sabe: promesas, cada semana unha, e ocurrencias a eito.  Iso sí, moitos asesores con bo salario incluíndo, segundo se di na  rúa,  pagarlle do erario público ós que traballan nese medio informtivo.

 

E nesas andamos. Si os catro anos co anterior alcalde foron un tempo perdido,  pois sumémoslle un ano máis a lista e xa son cinco. E seguimos. 

 

O concello de Ourense camiña sen rumbo; camiña á deriva  sen ver seriedade e sen ter visos de que se pode endereitar o barco que agora está nas máns dunha maioria que, nin comparece conxuntamente, para valorar o primeiro ano dun experimento que deprime a moitos ourensás. Parece que no goberno, o primeiro edil, soña con deixar obras que marquen o seu paso pola alcaldía, mentrres todas as promesas que fixo diante os cidadáns caeron no caixon do lixo, na renuncia servil; pois o impotante era acadar ó poder. O demais, levouno o vento.

 

E diante un panorama onde se anuncian obras que nunca estiveron na previsión dos grupos políticos e nunca se reclamaron polos cidadáns: obras que  pretenden ser bandeira dunha ilusión que  se esvaece día a día, Ourense  morre paseniñamente. O mantemento diario  das rúas e de  lugares simbólicos como o Posio e outros parques non existe.  E  moitos cidadáns preguntamos: onde están as forzas vivas desta Auria tan críticas e belicosas noutra hora,  para reclamar e esixir cordura  e deixar de ser un  concello onde, día si e día tamén, somos mofa por ter no poder a quen desprestíxia a institución, dilapida cartos colocando ó grupo de amiguetes, e actúa como se fora un neno que ten un xoguete que manexa ó seu antoxo? 

En fin, isto que digo aconteceu e sigue a acontecer  nesta nosa Auria, onde  todo está por facer e onde, pola   actuación dunha xuiza e outros persoeiros que non nomeo, chegamos ate esta situación.  Esperemos que  un miragre nos faga recuperar a ilusión polo ben da cidadanía en xeral.