A monarquía ráchase
A fuxida in extremis do vello Borbón por concatenada relación coa corrupción, deixa o legado monárquico á intemperie o que contribúe ao seu rachamento, situando con iso ao réxime do 78 ao bordo do abismo.
Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 13/08/2020
Cadranza que non debe estrañar o máis mínimo pois os estreitos lazos de relación entre ditadura e monarquía veñen de vello, polo menos iso é o que indica a Lei franquista de Sucesión na Xefatura do Estado, na que xa o ditador establecía en 1947 que o Estado Español era un “reino” cuxa vacante de monarca ostentou el mesmo ata que eufemísticamente consumouse coa súa morte o “feito sucesorio”
Cabe referir respecto diso que un ano despois da proclamación daquela Lei, nun acto de mutuo acordo entre as forzas vivas da ditadura e a realeza borbónica dispúxose que Juan Carlos de Borbón con só 10 anos, sometésese á tutela de Franco como sucesor ao trono que o ditador ratificou en 1969, sendo educado para tal labor nos principios franquistas do Movemento Nacional.
Tras a morte en 1975 do seu patrocinador puxéronse en funcionamento os mecanismos sucesorios, posibilitando así que en novembro dese mesmo ano o príncipe Juan Carlos fose proclamado rei de España co referendo das antidemocráticas e espurias Cortes franquistas. Nomeamento por tanto, que contando coa “lexitimidade do réxime”, careceu en todo momento de acreditación democrática o que detrae toda validez ao mesmo.
Para tomar coñecemento da situación hase de precisar que as eleccións de 1977 co Borbón na xefatura do Estado, celebráronse cun amplo sector da esquerda ilegalizada, multitude de presos políticos nos cárceres e unha represión que en nada se diferenciaba das horas duras do franquismo, é dicir, con plena vixencia da ditadura no poder, repetíndose idéntico escenario no referendo da Constitución monárquica do 1978, que o rei xuraría nun exercicio de aberración sen precedentes, coa intención de crear unha fachada “democrática” que o desligase do legado do ditador .
Por tanto, a versión que se nos conta sobre a Transición non pasa de ser unha adulteración histórica , pois o certo foi que o papel do monarca máis que garantir un tránsito real á democracia, o que fixo foi neutralizar esa finalidade ao só obxecto de obstruir a voadura do franquismo, para cuxa estratexia utilizou inclusive o golpe de estado do 23 F, que orquestrado por estreitos colaboradores da Casa Real serviulle para desvincularse do mesmo a través do seu famoso discurso en TVE e con iso erixirse en “heroe da democracia”, aínda cando con aquela manobra o que conseguiu foi afianzar conscientemente a continuidade do franquismo ou o que é o mesmo apontoar politicamente a ofensiva neoliberal que é quen tras aquel punto de inflexión marcou o rumbo do país.
Un desenlace que non podía ter versión distinta cando o réxime do 78 non só é a garantía dos intereses do IBEX 35 ,senón tamén da impunidade e continuidade do antigo réxime, creando con iso as condicións propicias para que proliferasen sen risco os escándalos de corrupción e persoais do Rey emérito quen desde a súa chegada ao trono, utilizando o aparello do Estado conseguiu acaparar unha das maiores fortunas do mundo e cuxa contía se cifra na actualidade na nada desdeñable cifra de 2500 millóns de dólares de cuestionable legalidade.
E nesta tesitura, sumidos nunha crise de Estado sen precedentes a complexidade está servida, pois en tanto os partidos do Réxime do 78 néganse a investigar as corruptelas da monarquía, contrariando a súa actitude, o groso social cada vez mais indignado co papel da coroa e farto da situación creada opta en maioría por abolir o réxime monárquico como única medida eficaz e consecuente para mellorar o futuro do noso país.
