Nada novo á vista

Cando a rutina entra nas nosas vidas o aburrimento campa as súas anchas. O calendario marca as datas, as festas e as celebracións e cae sobre nós como algo asumido que repite inexorablemente. Nada se espera nin nada hai que chame a atención. Polo que, presos dese ir tirando, pasa e pasa o tempo e todo vai esmorecendo de xeración en xeración.

Por Manuel H. Iglesias | Ourense | 18/11/2016

Pois iso é o que pasa nesta nosa terra, gobernada por modestos funcionarios elixidos democraticamente  que traballan fieis ás directrices partidarias e case nunca exercen de seren os representantes dunha terra na que os problemas estruturais nunca se afrontan e pasan de uns a outros mentres o tempo cae sobre nos como unha lousa  para que  todo siga  igual.

O presidente Feijoo dixo que ista sería a lexislatura do rural, ou si se quere a do sector primario en Galicia. Discurso fermoso que parecía abrir portas á esperanza. Mais a  desconfianza tamén nace ó nomear o terceiro goberno. Si,  un goberno no que nada se move; no que  repiten os mesmos e no que nada espranzador se albisca. Un goberno de electos que máis ben que políticos parecen funcionarios que están á orde dun xefe que á súa vez está á orde doutros superiores ó que lle impide ser reivindicativo e asumir con valentía a solución compartida dos graves problemas dunha nacionalidade histórica que se arrastran dende décadas.

Quixera equivocarme, quixera ter que  loar a valentía dunha Xunta que busca o diálogo para afrontar eses grandes retos que temos para o futuro; quixera ver a un presidente que sexa o presidente de todos os galegos: os que o votaron e os que non. Mais hai tempo que, comomoitos galegos, perdemos a espranza de ter en San Caetano  a un home que defenda iste noroeste peninsular; que busque  consensos pois, a verdade en política, non  é patrimonio total dunha parte. A verdade en política non é unívoca non é como a pinta un sector. A verdade en política  é dispersa por iso ten que ser froito dunha ampla base social; dun acordo. Pero ó ver o nomeamento dos mesmos conselleiros; dos  que nunca tiveron a sensibilidade de plantexar e afrontar problemas como a decadencia do sector primario, o abandono do rural; a perda de poboación; a emigración forzosa dos mozos; o desleixo actual  de propostas positivas  como a do Banco de Terras que puxo en marcha o bipartito; o erro que significou tirar a baixo o concurso eólico e as nefastas consecuencias económicas que desa acción  se derivaron;  a desfeita  do sector leiteiro, o abandono do proxecto ourensán da gran área industrial da Rabeda, e un longo etc.  pouco se espera. Pouco    emociona o continuísmo das mesmas facianas. E deixo no ar esta pregunta: farán algo distinto os conselleiros que antes nada novo aportaron para solucionar istes e outros graves   problemas que xa parecen endémicos?

En fin, a vista das persoas e dos feitos de  oito anos anteriores, nada novo temos á vista.