Por imperativo legal

Nesta sociedade líquida, e polo tanto inestabel, o mundo da política ofrece un amplo abano de contrariedades que amosan os renuncios que determinadas forzas  fan co único obxectivo de chegar a gobernar. Polo que queda claro que, acceder ó poder ten unha grande capacidade de modulación entre o que se dicía  e o que logo se fai.

 

Non hai moitos meses os membros e directivos do Partido Popular chamábanlle ocupa  e outras lindezas o actual presidente do goberno. Dicíanlle   cousas moi grosas e reprochábanlle que  nunca gañara unhas eleccións.  Hai xa  bastantes anos, no Parlamento galego, tres deputados do BNG eran expulsados da cámara por non xurar a Constitución. E catro  anos máis tarde, sen modificar o regulamento da mentada cámara, prometían por imperativo legal acatar a  carta magna e así podían exercer como membros desa institución galega.

 

Iste recordatorio ven a conto pois, todo aquelo que predicaban tanto PP como Cidadáns, e que foi motivo dunha foribunda crítica contra o actual presidente do goberno,   chegado o momento de acceder ó poder en Andalucía  quedou esquecido, pois fixeron totalmente  o contrario do que se mofaron e esixiron  con tanta verborrea. 

 

Primeiro chegaron a un acordo pra formar unha maioría iso si, esquecendo que perderan as eleccións e  impedindo gobernar a lista máis votada. Iso é legal, pois  si. Máis a contrariedade é evidente pois predicaban e querían o contrario.  Pero lembremos a frase repetida como un mantra que dicía: que goberne a lista máis votada. E  pra blanquear a entrada dos chamados patriotas de Vox e que estes non tiveran  que xurar por imperativo legal, modificaron o regulamento e  permitiron un xuramento que esquecía  respectar o Estatuto andaluz. Logo xuraron por España. 

 

Cousas veredes o mesmo partido en Galicia aplicou unha vara de medir moito máis dura que  en Andalucía. 

 

Pero as hemerotecas están para lembrar e amosar os renuncios que tamén fan as forzas da dereita con tal de amarrar o poder. Forzas que foron e son  moi belixerantes con uns e moito menos cos inimigos da democracia. 

 

O raposo do conto inicial, trataba de convencer ó galo co conto e a verborrea  de que hai leis que nos mandan levarnos ben. E que il ía cumplilas. Mais o galo, non se fiaba e facía ben póndose en sitio seguro. Pois o raposo sempre engana. E algo semellante acontece coa dereita patrioteira que hoxe hai.

 

En fin,  cando a aplicación rigurosa  da lei pode frear a chegada ó poder dos seus,  a dereita  muda o discurso  e todo o que dicían queda esquecido, pra facer o que máis  convén en cada momento.