Un congreso positivo

O pasado domingo celebrouse en Ourense o VIII congreso do Partido Nacionalista Galego (PNG-PG) baixo o lema “Construindo un país para tod@s”.

Por Manuel H. Iglesias | Ourense | 29/09/2011

Foi esta xuntanza  un reencontro entre militantes que queren  acadar  un nacionalismo sin exclusóns  que fuxa da copia de modelos ideolóxicos  excluíntes, endogamicos e fracasados. Foi, polo tanto, una xuntanza entre persoas  que perciben  o futuro desta terra con preocupación pero con fe no futuro.  Por tal motivo foxen sempre  da desesperanza e da radicalidade, en moitos caso estéril e inútil.

Debatéronse varias propostas entre as que cabería destacar o papel do PNG-PG dentro do actual BNG  e sondeáronse posibles vías e alternativas para un futuro inmediato. Ratificouse o apoio ás candidaturas do Bloque para as vindeiras eleccións, e deixouse a porta aberta para, despois da Asemblea Nacional,   camiñar  na percura dun galeguismo e dun nacionalismo aberto  que conecte coa realidade social dunha terra que quere mellorar e deixar de laiarse; que quere   camiñar cara o futuro sen medo fuxindo de retóricas antidiluvianas que soamente nos levan cara o sectarismo e a marxinalidade política.

A verdade é  que a visión do acontecido neste cónclave,  choca frontalmente coa forma de ver o nacionalismo de vellos líderes, que lanzan proclamas a modo de parábolas cheas de ameazas e insultos. Peroratas que anuncian depuracións e que non fan máis que asustar á xente. Homilías que propoñen un nacionalismo excluínte  onde o odio e o fracaso soamente levan ao vitimismo,   a impotencia e a automarxinación. En fin, peroratas que carecen de futuro. E que nada teñen que ver co nacionalismo positivo que no seu día defenderon Castelao e o vello Partido Galeguista.

O congreso do PNG-PG celebrouse cun recordo para Xosé Enrique Rdguez Peña, e significou a posta en escena dunha forma de ver a política diferente  dende Galiza; significou debater os problemas dunha maneira distendida, responsable. Dunha maneira  seria que  fuxe de dogmatismos ideolóxicos que se anteponen a realidade e as necesidades políticas desta nosa terra. E que, no fondo, agochan un certo despotismo  retórico sin ilustración e sen visión a medio e longo prazo.

O nacionalismo en  Galiza somentes terá futuro cando a cidadanía saiba que sirve para solucionar os problemas cotiáns. Soamente será fértil cando faga propostas positivas, axude a crear un tecido industrial, un tecido económico que poña en valor as nosas materias naturais, a nosa forma de vida. Somentes será útil cando, ademais de defender logros sociais,  non vexa ao mundo empresarial como un elemento a bater, se non como un aliado necesario co que hai que acordar e pactar. Todo iso, sen menoscabo da  defenda da lingua e a cultura dunha forma natural e non dogmática. En fin, o nacionalismo galego ten que reivindicar, entre outras cousas, o carácter emprendedor das nosas xentes, conxugando isto con ser  ser moi forte e solidario no eido social.

Pero, para acadar ises obxectivos,  ten que reformularse sabedor das súas carencias e  facer una autocrítica seria polos moitos  anos perdidos con estratexias erradas. E logo,  marcar liñas de actuación cribles e de  futuro.  Por iso é necesaria una fonda revisión dos obxectivos e da oferta electoral  para superar o escaso apoio electoral. En fin, o congreso do PNG-PG lanzou una oferta: mirar cara o futuro sen complexos e con esperanza. Neste senso  esta visión de Galiza  empezará a dar os seus froitos na liña antes referida pois, son moitos os cidadáns galegos que  demandan  un enfoque moi  diferente na política nacionalista.