Cando perder non é derrota

Con todo, é posibel que ate que pasen as municipais,  os seus dirixentes non se decaten da gravedade de non termos representación  nas cortes xerais. A Galicia que quere redimirse e xogar con certo peso na política española, volveu quedar na irrelevancia e nin estamos nin se nos espera. Os tempos da   chamada Galeusca non voverán a repetirse. Máis cando hai forzas que  ameazan a nosa autonomía, nós seguimos sen reacción e seguimos falando de utopías  para calmar o noso ego. E ate parece que culpamos á xente por non nos votar.

Vivimos dentro da nosa pobre endogamia que tamén se pode chamar minifundismo partidario.  Discutimos e teimamos uns contra os outros e, a medida que pasa o tempo, perdemos peso onde se deciden os grandes asuntos.  Máis os dirixentes siguen a falar de que melloramos.

Nestes últimos tempos Galicia perdeu  espazos de identidade empresarial, peso na  economía do Estado e a  esta terra veñen pescar ate os que falan de limitar, cando non liquidar, a escasa autonomía que temos. Pola contra, os  que deberan ser uns  dirixentes pensadores e racionais siguén a falar de que melloramos e debuxan as derrotas como se fosen  vitorias.

 Anos atrás houbo  unha ferramenta política que empezaba a ter utilidade, mais viñeron os apóstolos da pureza de sangue a limpala  pra que non se contaminara. E voltamos ó punto de partida, ou sexa: retrocedemos.  Pero non perdemos, se non que melloramos. O mundo ó revés.

 

E mentres o pais cae a cachos nós cantamos cantigas e lanzanmos berros: Galiza Ceibe poder popular e outros. E non nos decatamos de que en Galiza case sempre gobernaron os populares. Ise si que é o poder popular. 

 

Con todo, a xente  canta, traballa, sofre e  baila e nós seguimos sen sermos capaces de ofrecerlle unha proposta política unitaria que fuxa das utopias, dos comites centrais, dos cantos da internacional, e de proclamas valeiras como a do dereito a decidir. E non somos racionais pra centrarnos no que precisamos de maneira urxente. Ampliar o autogoberno que temos.  

 

En fin, cando se proclama que  perder non é derrota, ven a ser tanto como vivir dento dunha xanela pechada á realidade e o sentir de milleiros de  galegos. Cidadáns  que esperan que no mundo do nacionalismo e do galeguismo se deixen atavismos valeiros de contido. E  fuxindo  de estructuras partidarias, ideas fracasadas, e corsés que impiden a apertura,   se traballe polos problemas reais da xente.

 

O  demais e vivir na permanente utopía  entretendo ós convencidos, mentres uns cantos viven do oficio da política e frean a evolución organizativa, pra seguiren sempre anclados no resistencialismo.