Galicia Confidencial (GC) - Artigos de Mariña Pérez

Léase con sorna

Teño medo de que morra a retranca galega. Vai sen serio. Ás veces semella que mudou o paso, que vai en retroceso cara á costa coma a gheada, ou que emigrou definitivamente a algún país europeo. Resulta triste e contrario a natura ter que explicarlle á nosa xentiña cando se está a facer uso da ironía, do sentido do humor, do si pero non, da nosa retranca; coma se predominase o puño sobre a mesa. En troques, fóra do noso territorio prolifera o equívoco, gaña terreo o paradoxo, o humor acedo, a antítese ben argallada e con intención. Por suposto, a globalización! vanme dicir. Xa, todos visitamos lugares comúns do humor, chamémoslles sitios endogámicos onde hai que rir por non chorar, é certo, pero a min preocúpame que a xente galega perda ese punto de vista do medio da escaleira, a indiferenza intelixente, a distancia xusta para pensar. Antes funcionabamos máis con sobreentendidos.

A parvidade feminina e algunhas atenuantes

Ao compás da entrada dunha nova borrasca e de alertas no mar semella que nos temos que ir afacendo tamén a escoitar a lamentable morte dunha muller a mans da súa parella, coma se o inverno tivese estas cousas. Soa coma un canto de serea diario, repetitivo e oco. Convoca ouvidos perversos. Ultimamente a nova vén apostilada cunha preocupante “atenuante”, non sei se chamala moral: a escusa de matala polo seu ben, para evitarlle sufrimentos presentes e futuros. A morte por compaixón.

Menores de que?

É difícil ser menor hoxe en día. Non quero insinuar que fose fácil nunca, abofé, pero antes podíanse adiviñar uns pasos a seguir. Trámites. Acordos tácitos. Instrucións para ir medrando e construírse coma persoa. Eras neno ou nena por idade, por definición, polo corpo, polo xeito, víase ás légoas, non había que acudir á Constitución nin ao Código Penal. Semella que agora queremos medir o noso respecto polos menores polos píxeles que ocultan os seus ollos, ( a cada pouco menos inocentes, tamén é verdade).

A exaldea

Aí vai o noso territorio entregado en parcelas. Son compradores pequenos para unha riqueza elaborada durante séculos. Digamos, por exemplo, que se cede unha aldea abandonada en Ourense por 0 euros. Vostede só ten que xestionala, talvez poida facer dela un “resort” de luxo, unha comuna hippy, un complexo de meditación, un mosteiro budista, unha aldea museo. Todo menos o que se supón que pode ofrecer unha aldea: nada de gando, nin falar de vacas pacendo ou churras poñedoras, nin a panadeira pitando con présa, o cheiro a estrume das mañás, a campá tocando a morto, un can ouveando ou nenos brincando entre as casas deshabitadas… Esquézao.

O “sotaque” de Aurelia

A cobiza axexando a costureira. Sainete ou drama? Podería ser un cantar de cego, unha forma de absurdo contra o silencio especulador. O desaloxo pola forza dunha anciá. A súa voz soa (fermosa moradía) contra os especuladores: o seu seseo (implosivo e explosivo), as ultracorreccións en castelán, esa prosodia de arrastre. Porque digámolo xa, o “sotaque” do galego de Aurelia tamén ten algo de desafiuzamento. A muller é despoxada dun espazo que non será de seu, pero que xa lle pertence en recendos, en sabores, en memoria viva. Coma a súa fala, que posúe o sabor da lingua de antano. “Pa onha pallosa que vaian eles! Son ghente muy hodida!” Semella que nacese da súa voz un desaloxo máis amplo. Estandariza o trazo cotián nun harmónico de pronuncias que saben a centeo.

Mariña Pérez Rei é unha escritora amiense afincada na cidade de Santiago de Compostela. Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Filoloxía Galego-portuguesa, actualmente exerce como profesora de Lingua e Literatura Galega no Ensino Secundario. Entre a súa obra publicada destaca a poesía e a novela curta. Tamén colabora en xornais e revistas con artigos de opinión. No ano 2005 acada o premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón polo libro Fanerógama e comeza a publicar. No 2006 obtén o Premio Manuel Lueiro Rei de novela por Canícula, editorial Sotelo Blanco. No 2009 publica o libro de poesía en edición limitada e artesanal: Apuntamentos para un cuarto confuso e cambiante, na editorial Bourel. Un ano despois publica o libro de poesía Paquidermo na editorial Bubela co que ingresa na corrente filosófico- poética do sentimental-ISMO, e nese mesmo ano obtén o premio de relato de aventuras Antón Avilés de Taramancos coa narración Costa necrópole. Escenarios para deslembrar, publicada na editorial Toxosoutos. No 2011 participa nas antoloxías de poesía sentimental-istas da editorial Bubela e colabora co grupo musical Loaira.

Léase con sorna

A parvidade feminina e algunhas atenuantes

Menores de que?

Fumadores vintage

A exaldea

Pedirlle contas ao Nordés

Latrina informativa

O “sotaque” de Aurelia