Pedirlle contas ao Nordés

Pásmame a coraxe coa que a Administración bota balóns fóra. Eu sempre me admirei deses letreiros que nas principais estradas nos advirten sen ningún tipo de pudor que entramos nun verdadeiro punto negro: “Atención, tramo de alta concentración de accidentes”.

Por Mariña Pérez | Ames | 12/09/2013

Hai que ter valor para dicir iso e quedar tan ancho. Ata nos chegan a dicir cantos mortos van nesa curva no que vai de ano, nun aviso tétrico e abraiante. Sen vergoña algunha sinálase ese trazado mal feito coma un malfado co que convivir, sen asumir que o prioritario é reformalo, que é responsabilidade da administración mellorar esa curva, ese cruzamento, ese paso a nivel. Ao final a responsabilidade é dos condutores que non fixeron caso dos claros sinais de advertencia e de anticipación da catástrofe. Vostede circulaba demasiado rápido para semellante fochanca de vía. A síndrome do maquinista.

Somos moi dados a botarlle as culpas ao de embaixo, exculpando aos que nos fallan desde o deseño e esqueleto da prevención. Como tamén temos tendencia a engrandecer actitudes persoais encomiables que rematan por ser cobertura ou disimulo de malas praxes que convén silenciar. A síndrome de Angrois.

Este verán fixeime nas nosas fontes públicas. Convén proceder con coidado, non se me emocionen. Cando aínda se manteñen en pé e deitan auga, aconséllolles dar unha volta en derredor e ler o letreiro en vermello que di que a auga non é potable e que supón un perigo para a nosa saúde, acompañado, por veces, do símbolo da caveira e do veleno. Digo eu que os nenos medrarán con terror polas fontes públicas.

Por poñerlles un exemplo, resulta bastante desconcertante achegarse á antiga fonte de pedra a carón do río Eume e ao pé do mosteiro de Caveiro, e ler que se desaconsella beber da súa auga contaminada. Se non se pode beber nin na fonte das Fragas do Eume, Paraíso natural protexido xa me dirán vostedes onde se pode. Quixera poder beber da auga ceibe en Galicia, ir un día por mananciais liberados desde as Fragas do Eume ata Corcoesto.

Iso si, as nosas autoridades particípannos gustosamente desa contaminación e crúzanse de brazos despois de nos transmitir a nós a irresponsabilidade por beber desa auga sucia. Extrapolemos esta desvergoña a outras cuestións. A última é que o goberno, pide a colaboración cidadá contra a vaga de lumes provocados. Outra vez Angrois? Apélase á heroicidade persoal fronte á responsabilidade política e á competencia institucional. E non será que talvez deberan ter dotado os servizos contra incendios de medios eficaces antes do 1 de agosto e ter feito limpeza preventiva nos montes? Non sei, é unha idea que se me ocorre desde a distancia.

No tocante aos incendios forestais todo soa tan repetitivo, recorrente e apaxado, que só produce cansazo e impotencia. Iso si, haberá que seguir preguntándose unha e outra vez: Cui prodest? A quen beneficia tanto lume? Porque non hai esperanza de que mude o vento no verán. Ese nordés tolo que sopra en incompetencia natural sempre levará a culpa de arrastrar as cinsas ata a costa. E máis balóns fóra.

Mariña Pérez Rei é unha escritora amiense afincada na cidade de Santiago de Compostela. Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Filoloxía Galego-portuguesa, actualmente exerce como profesora de Lingua e Literatura Galega no Ensino Secundario. Entre a súa obra publicada destaca a poesía e a novela curta. Tamén colabora en xornais e revistas con artigos de opinión. No ano 2005 acada o premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón polo libro Fanerógama e comeza a publicar. No 2006 obtén o Premio Manuel Lueiro Rei de novela por Canícula, editorial Sotelo Blanco. No 2009 publica o libro de poesía en edición limitada e artesanal: Apuntamentos para un cuarto confuso e cambiante, na editorial Bourel. Un ano despois publica o libro de poesía Paquidermo na editorial Bubela co que ingresa na corrente filosófico- poética do sentimental-ISMO, e nese mesmo ano obtén o premio de relato de aventuras Antón Avilés de Taramancos coa narración Costa necrópole. Escenarios para deslembrar, publicada na editorial Toxosoutos. No 2011 participa nas antoloxías de poesía sentimental-istas da editorial Bubela e colabora co grupo musical Loaira.