Debo recoñecer estimado Igual Terámenes, que ás veces este pobo emocióname vivísimamente ao lembrar os ensinos dos nosos sacerdotes mestres na Academia. Cando eramos nenos, lembras amigo, como nos inmortalizaban nas nosas almas “non son os ollos os que ven, senón o que nós vemos por medio dos ollos”. Educáronnos como hómoioi na axuda mutua, e na Dilixencia como prontitude de ánimo para facer o ben.